"O czym oni mówią?" - czyli strefy komfortu ciąg dalszy

Czy masz czasem tak, że kompletnie nie wiesz, o czym ludzie mówią?

Zdarza się to również cyklicznie na kolejnych etapach transformacji życiowej, zawodowej, czy w rozwoju osobistym. Pewne koncepcje, dotąd zupełnie oczywiste, nagle okazują się czymś niepojętym.

Tak, jak pisałam przy okazji strefy komfortu. To idea, którą znam od dawna i wiele razy jej doświadczyłam.Idea w swoim założeniu dość banalna, która nagle i nieoczekiwanie stała się dla mnie podejrzana. Rozumiałam ją ale nie czułam, że ma coś wspólnego z moją obecną sytuacją.

-Co Ty wygadujesz? - pomyślałam, kiedy mój kolega i świetny coach opowiadał o tym, w jaki sposób dokonywać zmian w swoich strategiach działania.
- Przecież to mi się nie uda, nie mogę tak zrobić - powiedziałam. Tak, jakby w moim mózgu nie mógł przeskoczyć impuls między jednym a drugim neuronem, jakby po prostu nie było opcji, która pozwoli mi przyznać: - oczywiście, że również w tym przypadku możesz zmienić swoje strategie. Mimo, że przecież już to wcześniej robiłam!

Teoretycznie jest tak: mamy strefę komfortu (nawyki, otoczenie, zachowania, powiedzonka, sposób komunikacji z innymi i ze sobą, robienie i nie robienie danych rzeczy, strategie emocji, myśli i działań). Jeśli chcesz realizować zamierzenia, które poza tę strefę wykraczają, to ją powiększasz - zwiększasz kompetencje, umiejętności, poznajesz nowe osoby i uczysz się od nich, wyjeżdżasz gdzieś. Generalnie poznajesz to, co nowe, a co przybliży Cię do tego, czego pragniesz. Proste?

No właśnie niekoniecznie. Ponieważ, jeśli mamy w głowie konkretny schemat na dany temat, myśli, które na okrągło i od lat sobie powtarzamy, na przykład, że coś jest niemożliwe,

jakieś działanie, jakiś związek, dana praca, a nawet odczucia

to wychwytujemy z otoczenia tylko te sygnały, które naszą tezępotwierdzają, dalej postępujemy tak, jak dawniej imamy wciąż te same, częstośrednie efekty.

Nawet, jeśli poznamy tysiąc osób, którym dana rzecz się udaje, udała lub właśnie ma udać wytłumaczymy to prędko: ee tam, po prostu mają więcej pieniędzy, albo lepszy kraj, albo fart. albo xyz. Jeśli poznamy osoby, które zaproponują nam coś wymarzonego, powiemy: eee tam, nie jestem gotowa/y, i tak mi się nie uda, i będziemy rozmawiać z tą osobą w taki sposób, że w końcu ucieknie. Wtedy z ulgą potwierdzimy sobie: ha! a nie mówiłam/em?

Nie jestem zwolenniczką tezy, że w życiu możliwe jest absolutnie wszystko, bo tak nie uważam. Natomiast coraz bardziej widzę, że możliwe jest o wiele, wiele więcej niż na co dzień chcemy i mamy odwagę przyznać.

Co do siebie mówisz?

Dlatego tak istotne jest słuchanie tego, co sami do siebie mówimy, wychwytywanie własnych przekonań i badanie: czy taka jest rzeczywiście prawda? Czy są osoby, które miały różne ograniczenia a jednak dokonały tego, czego ja chcę lub zmieniły coś, żeby poprawić sytuację? Jakie mam mocne strony, i jak mogę je wykorzystać, żeby zbliżyć się do tego, czego pragnę?
A co, jeżeli to jest możliwe?

Czy umiesz poradzić sobie z myślą: 

a co, jeżeli to, czego chcę NAPRAWDĘ jest możliwe?